Oğlu Onur Yaser'i ve Eşi Hatice'yi Kaybeden Mevlüt Can: "Adaleti Görseydik Böyle Olmazdı"

İstanbul'da, dört yıl önce esrar bulundurduğu gerekçesiyle gözaltına alınan ve emniyette çıplak aramaya ve baskıya tabi tutulduktan sonra intihara sürüklenen 28 yaşındaki mimar Onur Yaser Can'ın annesi Hatice Can da oğlunun yokluğuna dayanamayarak, hayatına son verdi. Baba Mevlüt Can isyanda: Adaleti görseydik, böyle olmazdı.

İstanbul’da, dört yıl önce esrar bulundurduğu gerekçesiyle gözaltına alınan ve emniyette çıplak aramaya ve baskıya tabi tutulduktan sonra intihara sürüklenen 28 yaşındaki mimar Onur Yaser Can’ın annesi Hatice Can da oğlunun yokluğuna dayanamayarak, hayatına son verdi.

61 yaşındaki Can, dün Ankara ’daki yedinci katta bulunan evin penceresinden kendisini aşağıya bırakarak, intihar etti.

Anne Hatice Can, oğlunun ölümünden sonra bir süre tedavi görmüş ve emekliliğe ayrılıp eşi Mevlüt’le ‘www.onuryasercan.com’ adlı bir site kurarak, oğlunun adalet mücadelesini sürdürmüştü.

Eşi Mevlüt Can, ailece Türkiye İnsan Hakları Vakfı bünyesinde tedavi gördüklerini ve psikolojik destek aldıklarını belirtiyor.

Eşinin son günlerde hastaneye yatmak istediğini fakat fırsat bulamadıklarını anlatan Mevlüt Can, uğradıkları adaletsizlik karşısında çok yıprandıklarını kaydediyor:

“Üç buçuk yıldır adalet arıyoruz. Adalet bulamadığımız için ben de o da yoksunluk hissediyorduk. Düşünebiliyor musunuz İstanbul 8. İdare Mahkemesi, o kadar güzel karar verdi ki, aslında işkenceyi tespit etti. Ancak İstanbul İl Disiplin Kurulu, iki polise maaş kesim cezası verdi, sonra 300 gün kıdem durdurmaya çevirdi. Sadece bizim Danıştay’da önümüzü kesmek için... Bu karara itiraz ettik. 54. İdare Mahkemesi, ‘Sizin bu konuda zarara uğramışlığınız ve dava açma hakkınız yok’ dedi. Bir mahkeme işkenceyi tespit ediyor, diğeri bu işten zarar görmediğimizi söylüyor. Adaletsizlik canımızı acıtıyor, yüreğimizi kanırtıyordu. Onun Hatice’ye olan etkisi... Ben ağlayabiliyordum, o ağlayamıyordu. Artık normal bir hayat yaşamıyoruz. Adaleti bir nezbe görebilseydik, belki yüreğimize biraz su serperdi.”

‘BIRAKMADILAR YANINA GİDEYİM’ 

Yarın Ankara’da toprağa verilecek olan Hatice Can, 2012 yılında çıkan İsmail Saymaz’a ait ‘Sıfır Tolerans’ adlı kitapta, oğlundan sonraki yaşamını şöyle anlatmıştı:

“Ben onu önce içimde var ettim, sonra kucağıma var ettim, emdirdim, kocaman bir adam oldu ve bana ihtiyacı varken nasıl oldu da yetişmedim diye kendime sormaktan… Dedim ki, Onur gittiyse bu dünyadan bir daha güneş doğmaz, dünya dönmez, yaşam olmaz. O sıra babası hukuk mücadelesini bırakmadı. Onur’un yanına gitmeye niyetliyim açıkçası; yemiyorum, içmiyorum; zayıfladım. İzin vermediler gideyim yanına. Hastanelere yatırdılar. Kendime geldikten sonra dedim ki, Onur hayatından koparıldı Hatice, eşin doğru şeyler yapıyor, hadi onunla yola çık. Benim oğlum var ama 28 yaşında delikanlı, yaşlanmayacak. Ben 55 yaşındayım. 27 yıl onunla yaşadım. Ömrümün yarısını. Onun hak mücadelesinde iğneyle kuyu kazdığımızı biliyorum. Ama sanki şimdi ben Onur’u iki yaşında eyledim. Bir nebze yol kat ettik. Yani onu ben yeniden büyütüyorum İsmail Bey.

Onur o kadar üretken bir çocuktu ki, ne kadar ömrüm kaldı bilmiyorum, bize bıraktıklarını yaşatmak için ömrüm yetse keşke diyorum. Bu dünya Onur Yaser’e haksızlık edildiğini bilecek. Buradan güç alıyorum. Emekli oldum. İnanın, her gün bilgisayar başındayım, mesai yapar gibi oğlumun hak mücadelesi için çabalıyorum. Beni ayakta tutan güç, bu… Onur çok sevdiği, aşkla bağlı olduğu hayatından koparıldı. Buna kimsenin hakkı yoktu. O sadece hayatına devam etmek istiyordu. İnandığı gibi. Dost olarak, insan olarak, inandığı değerlerle, kapitalizmin getirdiği haksızlıklara, çevre katliamına karşı çıkarak… Onur’a hiç kimse alışveriş merkezi projesi yaptıramazdı, biliyor musunuz? Onun amacı, eski eserlere, çevreye ve insana saygı duyan projeler üretmekti. Ünlü bir mimar olacaktı, inandığı değerlerle. Ülkemiz de çok nadir yetiştirebildiği değerlerinden birini yitirdi. Bu kadar kolay olmamalı bu.”

(İsmail Saymaz/Radikal)